Keskin - Efsunkar

“Kokusunda can bulduğum
Sen benim uçurumum olacaksın.”

İşte oradaydı...
Muhtaç olduğum kadın korkuyla bana bakıyordu. Sanki ona biraz daha dokunmazsam ölecektim. Bu hastalıklı duygular beni ele geçirmişti, yavaş yavaş yanına yaklaştım ve tam önünde  durarak gözlerine  baktım.

O kadar güzeldi ki…
Bir papatya gibi kırılgan ve narindi. Bu eski evde bile ışıl ışıl parlıyordu. Şaşkın bakışlarıyla tam önümde durmuş bana bakıyordu. O dolgun dudakları loş ışıkta bile âdeta bir güneş gibiydi. Ona baktıkça bedenimdeki yangın beni iyice sardı ve içimden geçenleri yakarırcasına söyledim: “Yakıyorsun Zeynep! Alev alev, cayır cayır yakıyorsun!”