De dochter van de imam

Plotseling zag ze haar broertje aan de overkant. Wat was hij toch gegroeid? Haar broertje zag haar ook. Hij was verbaasd. Wat leek dat meisje toch veel op zijn zus. Hij liep haar kant uit.

Fatma voelde haar hart bonzen. Ze had haar broertje al jaren niet gezien. Wat had ze hem gemist! Toen ze langs elkaar liepen, wilde fatma hem omhelzen en zeggen hoeveel ze hem had gemist maar ze durfde niet. Hij zou haar vast en zeker herkennen als hij ook achterom zou kijken.

Ze kreeg tranen in haar ogen. Ze trok zich niks aan van de mensen die haar aankeken. "Mijn lieve broertje toch! Je dacht dat ik iemand anders was, hé? Heb jij je zus ook gemist? Je hebt me gemist, toch? Kon ik je maar omhelzen en kusjes geven. Mijn lieve broertje. Vergeef me alsjeblieft. Ik heb zowel me zelf als jullie te gronde gericht. Waarom heb ik het eigenlijk gedaan? Dit leven was het toch niet waard om zonder jullie verder te leven?" Hoorde ze zichzelf snikkend zeggen.

Toen ze de hoek om wilde gaan, keek ze onbewust achterom. Hij zag er beroerd uit. Dit was onverdraaglijk. Het deed Fatma veel pijn. Moest ze terug keren en hem omhelzen? Ze durfde niet. Het zou zijn gelovige broertje veel pijn doen om zijn zus in deze kleren te moeten aankijken. Ze zou hem dan nog meer pijn doen.

Iedereen keek Fatma aan toen ze huilend naar huis ging. Ze lette niet meer op de mensen. Ze had haar familie toch opgeofferd om bij deze mensen in de smaak te vallen?